Σύντομο βίντεο για το Βελονισμό:
Βελονισμός
Treating an illness after it has begun is like suppressing revolt after it has broken out. If someone digs a well only when thirsty, or forges weapons only after becoming engaged in battle, one cannot help but ask: Aren’t these actions too late?
~Huang Di (The Yellow Emperor)
Βελονισμός – Ιστορία
Η πρακτική του Βελονισμού ξεκίνησε στην Κίνα. Υπάρχουν σχετικά ευρήματα χρονολογούμενα έως και το 6000 π.Χ., τα οποία πιθανώς καταδεικνύουν την εφαρμογή τεχνικών Βελονισμού. Ωστόσο, η πρώτη σαφής μαρτυρία της θεραπευτικής μεθόδου του Βελονισμού προέρχεται από το σύγγραμα “Η κλασική Ιατρική του Κίτρινου Αυτοκράτορα”, περί το 100 π. Χ., περίοδο κατά την οποία η ιδέα των μεσημβρινών ως αγωγών της ενέργειας (Τσι – Qi) ήταν ήδη εγκατεστημένη. Η ανάπτυξη της θεωρίας του Βελονισμού βασίστηκε στην παρατήρηση και στην κατά παράδοση μεταλαμπάδευση από γενιά σε γενιά της
συσσωρευμένης γνώσης και εμπειρίας, καθώς η ανατομή ήταν απογορευμένη στην Κίνα. Περί τον 6ο μ. Χ. αιώνα, ο Βελονισμός υιοθετήθηκε από άλλες περιοχές της Ασίας, όπως η Ιαπωνία και η Κορέα. Προϊόντος του χρόνου, ο Βελονισμός συνέχισε να αναπτύσσεται, ενώ η μορφή του κατά την περίοδο της δυναστείας των Μινγκ αποτέλεσε τη βάση του σύγχρονου Βελονισμού.
Η απαρχή της επαφής της Δύσης με το Βελονισμό, χρονολογείται περίπου 500 χρόνια πριν, όταν και λόγω των εμπορικών συναλλαγών με την Ασία, οι Ευρωπαίοι προσέγγισαν τον κινεζικό πολιτισμό.
Η εξάσκηση του Βελονισμού γνώρισε περιόδους ακμής και ύφεσης, ενώ αντιμετωπιστήκε άλλοτε με καχυποψία και άλλοτε με μεγαλύτερη αποδοχή της μεθοδολογίας της. Κατά τον 20ο αιώνα, επί εποχής Μάο ο βελονισμός άνθισε στην Κίνα, ενώ ευρύτερη αποδοχή στο δυτικό κόσμο απέκτησε τη δεκαετία του 1980, μετά από τη δημοσίευση της βιωματικής εμπειρίας ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, που υπεβλήθη σε Βελονισμό μετά απο σκωληκοειδεκτομή στην Κίνα.
Τη σύγχρονη εποχή, ο Βελονισμός θεωρείται μία αποδεκτή θεραπευτική μέθοδος από τη δυτική Ιατρική. Αν και δεν έχει πλήρως περιγραφεί ο μηχανισμός δράσης του, υπάρχουν αποδείξεις για την αποτελεσματικότητά του σε συγκρεκριμένες περιπτώσεις, οι οποίες προέρχονται από επιστημονικές μεθοδολογικά έρευνες.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ
Μελέτες έχουν δείξει ότι ο βελονισμός μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση διαφόρων επώδυνων καταστάσεων, όπως η οσφυαλγία, η ραχιαλγία και η αυχεναλγία, ο πόνος στο γόνατο που σχετίζεται με οστεοαρθρίτιδα, η ισχιαλγία, το μυοπεριτοναϊκό σύνδρομο πόνου, η οστεοαρθρίτιδα περιφερικών αρθρώσεων, η κεφαλαλγία και η ημικρανία, ο μετεγχειρητικός πόνος, ο πόνος της ινομυαλγίας, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, το χρόνιο επώδυνο σύνδρομο πυέλου/χρόνια προστατίτιδα και κάποιες περιπτώσεις πόνου σχετιζόμενου με κακοήθεια. Ακόμη, για πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, τα ευεργετικά αποτελέσματα του βελονισμού παρέμειναν για διάστημα έως και ενός έτους μετά το πέρας της θεραπείας.
Επίσης, η θεραπευτική αποτελεσματικότητα του βελονισμού έχει μελετηθεί για τουλάχιστον άλλες 50 παθήσεις. Υπάρχουν στοιχεία ότι μπορεί να εφαρμοστεί σε συμπτώματα εποχικών αλλεργιών, σε ακράτεια ούρων προσπαθείας, σε ναυτία και έμετο σε καρκινοπαθείς, σε συμπτώματα βρογχικού άσθματος, σε καταθλιπτικές εκδηλώσεις, σε περιπτώσεις υπογονιμότητας, στο σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και στη διακοπή καπνίσματος.
Μηχανισμοί Αναλγητικής Δράσης του Βελονισμού
- Καταστολή της έκφρασης γονιδίων σχετιζόμενων με τον πόνο
- Η Θεωρία ελέγχου-πύλης των Melzack και Wall περιγράφουν την τροποποίηση της δραστηριότητας αισθητικών νευρώνων μέσω ανασταλτικών μηχανισμών στο κεντρικό νευρικό σύστημα
- Ο ηλεκτροβελονισμός (ανάλογα με το εύρος της συχνότητάς του) επιταχύνει την απελευθέρωση ενδογενών οπιοειδών (ενδορφίνες)
- O βελονισμός ρυθμίζει νευρωνικά κυκλώματα στον εγκέφαλο σύμφωνα με μελέτες λειτουργικής MRI, ενώ με την ίδια μέθοδο φάνηκε ότι προκαλεί αλλαγές στο λιμβικό σύστημα και σωματοαισθητηριακά συστήματα του εγκεφάλου
- Ρυθμίζει τον πόνο μέσω μορίων όπως η σεροτονίνη και η νορεπινεφρίνη μέσω περιφερικών, νωτιαίων και ανώτερων μηχανισμών
- Η έκλυση του χαρακτηριστικού φαινομένου “de Qi”σχετίζεται με συγκεκριμένες νευρικές ίνες, όπως κατέδειξε η λειτουργική MRI